Vaak is het lastig om je kwetsbaar op te stellen. Of werkelijk vanuit jou eigen waarheid te leven.
Er zit schaamte op, of onzekerheid of bang een ander te kwetsen. Of jezelf echt uit te spreken. Maar juist in dat uitspreken zit de ruimte en de veerkracht van jezelf en de ander. Het is de verbinding die zich voelbaar laat zijn dat je met alles mag zijn wie je bent. Dat een ander je ziet en hoort en dat je niet vanuit een rol of een bescherming jezelf niet laat horen. Het geeft direct de verbinding waar. Schiet de ander in de verdediging, gaat hij zichzelf dusdanig uitleggen rationeel dat er geen ruimte voor jou blijft bestaan. Werkelijke ruimte geven voor beleving is essentieel om te verbinden. Om daarin werkelijk naar elkaar beschikbaar te zijn en in je eigen waarheid en beleving ontvangen te worden. Hoe vaak slik je wel niet iets in, wat je eigenlijk raakt ?En zet je vast in je systeem en ontken je en uiteindelijk tot lichamelijke klachten kan leiden ? Of frustraties ?
Het hele mooie aan dit proces is, als je daarin je weerstad neerlegt en werkelijk naar elkaar gaat luisteren genereer je bewustzijn en groei. Je geeft de ander de mogelijkheid naar zichzelf te kijken en te gaan reflecteren op zijn gedrag. Het is bijna altijd onbewust en zonder er bewustzijn op te leggen kun je ook niet verwachten dat daar een verheldering opkomt. Het is jammer dat er vaak conflict uit ontstaat, als je werkelijk gaat staan en uit je kracht gaat spreken. Omdat de ontvanger zich vaak aangevallen voelt of andersom. Dat zijn allemaal tekens dat er nog een hoop geheeld mag worden. Je eigen kracht aanspreken is kwetsbaar, sterk staan word vaak als bedreiging ervaren. Maar het is voor mij de mooiste oprechtste weg te gaan. Want daar ben je authentiek. En leef je in waarheid
Reactie plaatsen
Reacties